ချင်းရိုးရာဓလေ့ကိုအခြေခံရေးထားတဲ့ ဝတ္တုကို ဘာသာ (၃)မျိုးနဲ့ပြန်ဆို
ချင်းရိုးရာဓလေ့ကို အခြေခံပြီးရေးသားထားတဲ့ Ram King ဆိုတဲ့ဝတ္တုကို အင်္ဂလိပ်၊ ဂျာမန်၊ မြန်မာ လို ဘာသာပြန်ဆိုထားတယ်လို့ ဝတ္တုရေးသားသူ ဂျော်အယ်လိန်း(Joel Ling)ထံမှသိရပါတယ်။
ဒီဝတ္တုကို ၂၀၀၂ ခုနှစ်မှာ ချင်း(ဟားခါး)လိုထုတ်ဝေထားပြီး သုံးကြိမ်တိုင်တိုင်ပြန်လည်ထုတ်ဝေထားပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာလို Richard Zatu က ‘The Lonely Land’ ခေါင်းစဉ်နဲ့ ၂၀၁၈ ခုနှစ်မှာဘာသာပြန်ထားပြီး ဂျာမန်လို Gerhard Köberlin က Das Verlassene Land ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်နဲ့ ၂၀၁၉ မတ်လ(၁)ရက်နေ့မှာ ထုတ်ဝေထားပါတယ်။ အခု မြန်မာလို ဥက္ကလာဘိတ်က ဘာသာပြန်ပြီး ဒီနှစ်အတွင်းထုတ်ဝေမယ်လို့သိရပါတယ်။
ဒီစာအုပ်ကို review လုပ်တဲ့သူ Scarlet Susan HM က “ရှေးခေတ် ချင်းလူမျိုးတွေရဲ့ ဓလေ့၊ လူမှုဘဝ၊ အလုပ်အကိုင်၊ အတွေးအခေါ်၊ ချင်းလူမျိုးတွေရဲ့ ယဉ်ကျေးမှု တို့နဲ့အတူ တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးဆဲဖြစ်တဲ့ ခေတ်ကာလအကူးအပြောင်း နဲ့ ချင်းလူနေမှု အကြောင်း ဖြစ်ရပ်မှန်သမိုင်းကို Hriangtlang ရွာကလေးကို ဇာတ်အိမ်တည်ထားပြီး စိတ်ဝင်စားဖွယ် သရုပ်ဖော်ဆွဲခေါ်သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကလောင်သွေးထက်ထက်နဲ့ ဟာသလေးတွေ နှောပြီးရေးထားတော့ ချင်းလူမျိုးတို့ရဲ့ ရှေးခေတ်နှင့် တိုးတက်ပြောင်းလဲလာသော ခေတ်သစ်တစ်ခေတ်ရဲ့ အားသာချက် အားနည်းခက်တွေကို အကောင်းဆုံး သရုပ်ဖော်သွားနိုင်ပြီး ကျမလို စာဖတ်ပျင်းတဲ့သူကိုတောင် ပြီးတဲ့အထိ အာရုံအားလုံးကို သိမ်းကြုံးသွားတဲ့ စာအုပ်လေးဆိုလဲ မမှားပါဘူး။ လူကြီးတွေသာမက လူငယ်တွေ (အထူးသဖြင့် ချင်းလူငယ်တွေ) ဖတ်သင့်တဲ့ စာအုပ်လေးပါ။ စာရေးသူနဲ့ ကျမတို့ မိဘအရွယ်ခေတ်က ချင်းလူကြီးတွေအတွက်တော့ သူတို့ရဲ့ ငယ်ဘ၀ နဲ့ အတိတ်ကို လွမ်းဆွတ် ငေးမော တမ်းတမိစေမယ်လို့ တစ်ထစ်ချ ယုံကြည်ပါတယ်။
“The Lonely Land” ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်လေးအတိုင်းပဲ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အနောက်ဖက်စွန်းမှာ ထီးထီးကလေး တည်ရှိနေပြီး သယံဇာတကင်းမဲ့တဲ့ ပြည်နယ်သေးသေးလေးဖြစ်တဲ့ Lairam ချင်းပြည်နယ်ဟာ အစိုးရရော၊ ကျန်ပြည်သူလူထုများစွာ မေ့ပျောက်နေခဲ့ကြဖူးတဲ့ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အဆင်းရဲဆုံးလို့ သတ်မှတ်ခံထားရတဲ့ ပြည်နယ်လေးဖြစ်ပါတယ်။ ထုတ်ကုန်၊ထွက်ကုန်မရှိ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအတွက်တောင်ယာနဲ့ မွေးမြူရေးကို အဓိက လုပ်ကိုင်ကြရင်း ခက်ခဲကြမ်းတမ်းပြီး အနောက်အရပ်မှာ သီးခြားတည်ရှိနေတဲ့ ပြည်နယ်လေးမှာ မှီတင်းနေထိုင်ကြတဲ့ ချင်းတိုင်းရင်းသူ/သား (တောင်ပေါ်သား) တွေရဲ့ ခက်ခဲမှုတွေထဲမှ နွေးထွေးလှိုက်လှဲသော လူမှုဝန်းကျင်၊ သာယာကြည်နူးဖွယ် ဓလေ့လေးနဲ့ အပူအပင်မရှိ ပျော်ရွှင်စွာနေတတ်ပုံ ချင်းကောင်လေးတွေက ချင်းမလေးတွေကို ရည်းစားစကားပြောပုံပြောနည်း စတာတွေကို သုတ၊ ရသစုံလင်စွာနဲ့ မျက်စိထဲ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်ပြီး ပြုံးမိသည်ထိ ဖတ်ရှုရမှာဖြစ်ပါတယ်။ တဖက်ကနေလဲ ဆင်းရဲမှုကို လွတ်မြောက်ဖို့ တနယ်ရပ်ခြား နဲ့ တိုင်းတပါးမှာ အလုပ်လုပ်ကိုင်ရင်း လူအထင်သေးခံခဲ့ရပုံ၊ ခေါင်းပုံဖြတ်ခံရတဲ့ပုံ စသဖြင့် အားမလိုအားမရ မခံချင်စိတ်၊ ဂရုဏာစိတ် နှင့်တကွ ဝမ်းနည်းပြီး စာနာသနားစိတ်ကိုပါ နိုးဆွပေးနိုင်တဲ့ ဝတ္ထုကောင်း တစ်ပုဒ်ပါ။ ကျမ သဘောအကျဆုံးအခန်းလေးတွေကတော့ စိုက်ခင်းသီးနှံရိတ်သိမ်းတဲ့ ရာသီမှာ လူကြီးတွေကလဲ သူတို့ သဘောသဘာဝအတိုင်း တောင်ယာကို ကြိုးစားပမ်းစား အချင်းချင်း ဖေးမကူညီလုပ်ဆောင်ကြတဲ့ ချစ်စဖွယ် အမူအကျင့်၊ မြီးကောင်ပေါက်ယောကျာ်းလေးတွေကလဲ လယ်ထဲမှာ အမဲလိုက်ချိန်ကို ကျောင်းစာသင်ချိန်ထက် ပိုမိုခုန်မင်ကြတဲ့ တောင်ပေါ်သားတွေရဲ့ တောတောင်မှာ ပျော်မြူးတဲ့ ဓလေ့နဲ့ အမဲလိုက်ချိန်မှာ အုပ်စုလိုက် ပျော်ပျော်ပါးပါး ထွက်ကြပြီး သားကောင်ကို စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်စောင့်ဆိုင်းရင်း သားရိုင်းတိရိစ္ဆာန် ရန်ကိုလဲ စွန့်စားဖွယ် ချင်းလူမျိုးတွေရဲ့ ရှေးခေတ် လူနေမှုဘဝလေးတွေပေါ့။ ရန်ကုန်မြို့ကြီးဖြစ်တဲ့ Concrete City လို့ခေါ်ထိုက်တဲ့ တိုက်တာ အဆောက်အုံတွေကြား နေ့စဉ် ရှင်သန်နေရတဲ့ ကျမအဖို့ ဒီ “The Lonely Land” စာအုပ်လေးက လက်တွေ့ကမ္ဘာကနေ ကျမချစ်တဲ့ ကျေးလက်တောတောင် သဘာ၀ အလှနဲ့ ရိုးရှင်းတဲ့လူနေမှုဆီ အလည်သွားသလို ခံစားရပါတယ်”လို့ရေးသားထားပါတယ်။
ဝတ္တုရေးဆရာ ဂျော်အယ်လိန်းဟာ တစ်လတစ်ကြိမ်ထုတ်ဝေတဲ့ မိုကိုမဂ္ဂဇင်းရဲ့ အယ်ဒီတာလည်းဖြစ်ပါတယ်။
စာရေးဆရာ ဂျော်အယ်လိန်းက “ကျနော် က ထန်တလန်မြို့နားက Hriangtlang ရွာမှာနေထိုင်ပါတယ်။ ၁၉၉၂ ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်လာတက်တယ်။ ကျောင်းပြီးလို့ရွာပြန်သွားတဲ့ချိန်မှာ တက္ကသိုလ်မသွားခင်က သူငယ်ချင်းတွေတစ်ယောက်မှမရှိတော့ဘူး။ နိုင်ငံခြားကိုအလုပ်ထွက်လုပ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ရွာကလည်း အရင်လိုမစည်ကားတော့ဘူး။ ချောင်းထဲမှာ ငါးသွားရှာတော့လည်း ငါးတွေသိပ်မပေါတော့ဘူး။ အရမ်းကိုပြောင်းလဲလာတယ်။ ဒါကြောင့် နောက် ၁၀ နှစ်ဆိုရင် ကျနော်တို့ရိုးရာတွေပျောက်ကွယ်တော့မယ်လို့စာထဲမှာ ရေးထားသလိုပဲ အခုတကယ် မရှိကြတော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ချင်းဓလေ့မွန်တွေပြန်တမ်းတရင်းနဲ့ဒီစာကိုရေးခဲ့တာပါ”လို့ပြောပါတယ်။
